على آقا بعد از مدتها دوندگی بالاخره کار پیدا کرده بود، واز اين جهت

خیلی خوشحال بود. از چند ماه پیش که خدمت سربازي را تمام کرده

بود مرتب دنبال کار میگشت، اما مگر کار گیر میآمد!

به هر جا سر میزد، جوابش میکردند. علی میگفت میدانم الآن همه

بچههای هم قطار من کار پیدا کرده اند، اما من شانس ندارم، هیچ جا

برای من کار پیدا نمیشود!

ولى گوياحالا بالاخره شانس به او روى آورده بود و او کار پیدا کرده

بود.

على درس را تا کلاس نهم خوانده بود ولى در کلاس نهم ديگر بريده

بود، و حتى نتوانسته بود در امتحانات تجديدى شهريور ماه هم شرکت

کند، چون در خودش ديگر هیچ رغبت و انرژى براى اين کار احساس

نمیکرد. پدر و مادرش هم اصرار بیشترى نکرده بودند. اما اينکه چرا

بلافاصله براى خدمت سربازى ثبت نام کرده بود، کسی بدرستی نمى

دانست، ولى احتمال قوی میرفت که بهانه خوبی براى نرفتن به مدرسه

وعدم ادامه تحصیل باشد، چرا که علی در ته دلش اصلا براى نشستن دو

سال متوالی در همان کلاس، مانند همان که در کلاس هشتم پیش آمده

بود، راضى و حاضر نبود، و بسیار برايش تلخ و مشکل می نمود، ...