Taiko Virtual 3D

Taiko (太鼓) to szeroka gama japońskich instrumentów perkusyjnych. W języku japońskim termin ten odnosi się do każdego rodzaju bębna, ale poza Japonią jest używany konkretnie do określenia dowolnego z różnych japońskich bębnów zwanych wadaiko (和太鼓, „japońskie bębny”) oraz do formy bębnienia taiko, zwanej dokładniej kumi-daiko (組太鼓, „zestaw bębnów”). Proces konstruowania taiko różni się w zależności od producenta, a przygotowanie zarówno korpusu bębna, jak i naciągu może zająć kilka lat w zależności od metody.

Taiko ma mitologiczne pochodzenie w japońskim folklorze, ale zapisy historyczne sugerują, że taiko zostały wprowadzone do Japonii za pośrednictwem koreańskich i chińskich wpływów kulturowych już w VI wieku n.e. Niektóre taiko są podobne do instrumentów pochodzących z Indii. Dowody archeologiczne również potwierdzają pogląd, że taiko były obecne w Japonii w VI wieku w okresie Kofun. Ich funkcja zmieniała się na przestrzeni dziejów, od komunikacji, działań wojskowych, akompaniamentu teatralnego i ceremonii religijnych po występy na festiwalach i koncertach. W czasach współczesnych taiko odgrywało również centralną rolę w ruchach społecznych mniejszości zarówno w Japonii, jak i poza nią.

Występy kumi-daiko, charakteryzujące się grą zespołu na różnych bębnach, zostały opracowane w 1951 roku przez Daihachi Oguchi i były kontynuowane przez takie grupy jak Kodo. Inne style występów, takie jak hachijō-daiko, wyłoniły się również ze specyficznych społeczności w Japonii. Grupy wykonujące kumi-daiko działają nie tylko w Japonii, ale także w Stanach Zjednoczonych, Australii, Kanadzie, Europie, Tajwanie i Brazylii. Występy taiko składają się z wielu elementów w technicznym rytmie, formie, chwycie pałki, ubiorze i konkretnym instrumentarium. Zespoły zazwyczaj używają różnych typów beczkowatych nagadō-daiko, a także mniejszych shime-daiko. Wiele grup akompaniuje bębnom wokalem, instrumentami smyczkowymi i dętymi drewnianymi.