Cello Real

Wiolonczela (/ˌvaɪələnˈtʃɛloʊ/ VY-ə-lən-CHEL-oh, włoska wymowa: [vjolonˈtʃɛllo]),[1] zwykle w skrócie wiolonczela (/ˈtʃɛloʊ/ CHEL-oh), jest średniotonowym instrumentem smyczkowym (czasami szarpanym, a okazjonalnie uderzanym) z rodziny skrzypiec. Jego cztery struny są zwykle strojone w czystych kwintach: od niskich do wysokich, C2, G2, D3 i A3. Cztery struny altówki są o oktawę wyższe. Muzyka na wiolonczelę jest zazwyczaj pisana w kluczu basowym, tenorowym, altowym i wiolonczelowym używanym do fragmentów o wyższym rejestrze.

Grana przez wiolonczelistę lub wiolonczelistę, cieszy się dużym repertuarem solowym z akompaniamentem i bez, a także licznymi koncertami. Jako instrument solowy wiolonczela wykorzystuje cały swój zakres, od basu do sopranu, a w muzyce kameralnej, takiej jak kwartety smyczkowe i sekcja smyczkowa orkiestry, często gra partię basową, gdzie może być wzmocniona o oktawę niżej przez kontrabasy. Muzyka basowa epoki baroku zazwyczaj zakłada wiolonczelę, violę da gamba lub fagot jako część grupy basso continuo obok instrumentów akordowych, takich jak organy, klawesyn, lutnia lub teorba. Wiolonczele można znaleźć w wielu innych zespołach, od współczesnych orkiestr chińskich po zespoły rockowe grające wiolonczelę.

Nazwa wiolonczela pochodzi od końcówki włoskiego violoncello[2], co oznacza „małe violone”. Violone („duża altówka”) był dużym członkiem rodziny violi (viola da gamba) lub rodziny skrzypiec (viola da braccio). Termin „violone” dzisiaj zwykle odnosi się do najniższego instrumentu z grupy violi, rodziny instrumentów strunowych, które wyszły z mody pod koniec XVII wieku w większości krajów z wyjątkiem Anglii i, szczególnie, Francji, gdzie przetrwały kolejne pół wieku, zanim głośniejsza rodzina skrzypiec zyskała większą popularność również w tym kraju. We współczesnych orkiestrach symfonicznych jest to drugi co do wielkości instrument strunowy (największy jest kontrabas). Tak więc nazwa „violoncello” zawierała zarówno augmentatywną „-one” („duży”), jak i zdrobniałą „-cello” („mały”). Na przełomie XX wieku powszechne stało się skracanie nazwy do „cello”, przy czym apostrof wskazywał na brakujący trzon.[3] Obecnie zwyczajowo używa się „cello” bez apostrofu jako pełnego określenia.[3] Viol pochodzi od rdzenia viola, który pochodzi od średniowiecznej łaciny vitula, oznaczającej instrument strunowy. (https://en.wikipedia.org/wiki/Cello)

Cello Real to aplikacja symulująca wiolonczelę z funkcją Arco (używająca ręcznego przeciągania smyczka wiolonczeli). Zakres częstotliwości: D2 -> F4.

Więcej utworów offline i online do ćwiczeń (z możliwością zmiany prędkości).

Graj w 3 trybach:
- Prosty (zalecany dla początkujących): Używaj tylko prawej ręki do przeciągania smyczka wiolonczeli (Arco).
- Profesjonalny: Używaj 2 rąk. Używaj prawej ręki do przeciągania smyczka wiolonczeli (Arco). Używaj lewej ręki do wybierania nuty (częstotliwości) w strunie wiolonczeli.
- Bez smyczka: Używaj 1 lub 2 rąk, naciśnij nutę, aby odtwarzać dźwięk wiolonczeli.

Możesz wybrać automatyczne odtwarzanie do słuchania utworów.

Funkcja nagrywania: nagrywaj, odtwarzaj i udostępniaj znajomym.

** Utwory są regularnie aktualizowane